Sinds 6 maanden staat mijn huis nog meer op z’n kop dan het al deed. Wij hebben ons gezin uitgebreid met een boxerpup Kaya. Inmiddels is ze ruim 9 maanden oud en zijn we volop in training. Trainen bij de hondenclub is helaas niet mogelijk maar krijg ik gelukkig hulp van Annejo. Zij heeft jarenlange ervaring in het trainen van deze uitdagende honden. Wat heeft dit te maken met coaching zou je zeggen… Daar kom ik zo op.
Geluk bij een ongeluk dat het trainen in de groep niet mogelijk is, want ik krijg nu privé les. Ze ziet alles wat ik goed of fout doe. Dit is waardevol, leerzaam en bovenal confronterend. Ik geloof niet dat ik de enige ben die denkt na het krijgen van instructies dat ik het wel snap.
Zo ook met Kaya en de simpele ‘’hier’’ oefening. Ik was in de volle overtuiging dat ik het goed deed. Snoepjes in de hand, duidelijke opdracht geven, blijven staan en zorgen dat mijn hond netjes voor mij komt zitten met haar ogen op mij gericht. Appeltje eitje toch? Dat dacht ik ook. Tot Annejo aangeeft dat ze de volgende keer een stoeptegel mee gaat nemen waarop ik haar vragend aankijk. Wat bedoel jij dan? Ook als je mij persoonlijk niet kent, mijn gezicht spreekt dan echt boekdelen.
Hierop krijg ik als reactie dat ik niet op mijn plek blijf stil staan. Mijn lieftallige boxer gaat blijkbaar een halve stap bij mij vandaan zitten en wat doe ik dan… Juist, ik zet een stap naar haar toe. Voor de leken onder ons, dit is niet de bedoeling. Ondanks dat zij mij dit netjes uitlegt (wel met een grote grijns op haar gezicht) geloof ik haar niet direct. Mijn eerste reactie: dat doe ik echt niet! Wat volgt is een zeer volwassen welles nietes spelletje.
Ik voer opnieuw de oefening uit en krijg weer dezelfde feedback. Ik zette weer een stap richting mijn hond. Toch had ik zelf niks in de gaten en geloofde er niks van. Ik doe het toch zeker niet verkeerd. Pas na drie keer had ik door dat ik daadwerkelijk een stap opzij zette. Annejo heeft al die tijd gelijk gehad. Vanaf het moment dat ik zelf voelde dat ik de neiging had om een stap opzij te zetten kon ik aan mijn reactie werken. Na nog een paar keer herhalen bleef ik met veel pijn en moeite op mijn plek staan. Door het inzicht krijgen van mijn reactie kon ik eraan werken.
Als je van te voren had verteld dat ik zelf de opdracht verkeerd zou uitvoeren, had ik je niet geloofd. Net zoals ik Annejo de eerste 3 keer niet geloofde. Pas op het moment dat ik mijn eigen handelen (of het gebrek eraan) doorkreeg kon ik dit aanpassen. Nu komt het haakje……
Als coach zorg ik ervoor dat mensen inzicht krijgen in hun eigen handelen, welke overtuigingen je hanteert en welke patronen jij volgt . Door te vragen en soms te confronteren krijg je inzicht in je eigen handelen en beweegredenen. Als je niet weet wat je tegenhoudt of remt kun je er ook niks aan veranderen. Als je niet doorhebt waarom jij in bepaalde situaties geprikkeld reageert is verandering niet mogelijk. Als jij niet weet waar jij gelukkig van wordt waar werk jij dan naar toe? Als je niet doorhebt waarom jij altijd ja zegt tegen een ander, ga je geen nee zeggen. Pas als jij je er vol van bewust bent kun jij anders gaan handelen. Resultaat is dan snel te behalen.
In welke situatie kun jij wel inzicht gebruiken?
Recente reacties