De dag waarop ik mijn onschuld verloor,
De dag waarop ik mijn lach verloor,
De dag waarop ik de grootste onzichtbare litteken kreeg,
De dag waarop mijn hart in duizend stukjes versplinterde,
De dag waarop in 1 seconde niks meer hetzelfde was,
De dag waardoor ik de Noordzee kon vullen met al mijn tranen,
De dag waardoor ik jaren heel veel verdriet en woede heb gekend,
Het was de dag waar ik mijn vader als laatste leven heb gezien,
Het was de dag dat ik mijn grootste vriend, supporter, grapjas en mijn vader verloor.
13 juli is een dag dat voor mij altijd getekend is.
Wij waren de dag ervoor op de camping aangekomen. Hier kwamen wij al jaren en voelde ons er thuis tussen onze vrienden. Mijn vader was een motorrijder in hart en nieren en ging als wij alles hadden opgezet de werkbus omruilen voor de motor.
Ik stond op de kabelbaan en zwaaide hem uit toen hij op zijn motor wegreed. Niet wetende dat dit de allerlaatste keer zou zijn dat ik hem zou zien.
En toen het moment dat mijn zusje me kwam vertellen dat de politie bij onze caravan stond om te vertellen dat papa een ongeluk had gehad. Hij is een paar uur daarna overleden en het moment dat mijn gehele familie de camping kwam aanrijden, wist ik als 10 jarig meisje genoeg.
Afgelopen maandag was het 21 jaar geleden dat mijn vader zijn laatste ritje op zijn geliefde motor gemaakt heeft. En voor diegene die al iets meer over mij gelezen of gehoord hebben weten dat ik zelf motor rijd. Het is een passie die hij aan mij heeft doorgegeven.
Menig mens hebben mij gevraagd waarom ik op de motor stap als ik door dezelfde ββhobbyββ mijn vader ben verloren. Sommige dingen zijn niet uit te leggen en ik geniet met volle teugen als ik op de motor stap.
Inmiddels loopt mijn dag op 13 juli volgens een vast patroon, ik leg samen met mijn moeder en inmiddels mijn zoons bloemen op het graf. Daarna rijden we naar de plek waar het ongeluk is gebeurd en daar leggen wij 5 zonnebloemen neer. Dan rijden we door naar dezelfde camping waar wij 21 jaar geleden ook waren. Daar wacht ons een knuffel en kus van onze vrienden. En maken wij er een leuke dag van met af en toe herinneringen ophalen.
Ik heb lang getwijfeld of ik dit zou delen, maar het is een onderdeel van mijn leven. Het heeft mij gemaakt tot wie ik ben en ondanks dat mensen mij jong vinden als coach heb ik net als vele mensen en rugzak vol met ervaringen.
Het is vele jaren niet goed met mij gegaan. Ik kon niet met mijn verdriet overweg en uitte dit in heel veel woede. Ik werd rusteloos en onmogelijk om mee te leven. Uiteindelijk heeft een interventie door de mensen om me heen mij laten inzien dat het zo niet langer ging. En voor die interventie was heel veel moed nodig.
Als jij iemand in jouw omgeving ziet worstelen met bijvoorbeeld rouw of andere problemen dan hoop ik dat je durft in te grijpen. Hulp te bieden door middel van een arm of een schouder en toch ook een confronterende spiegel.
Vanuit liefde handelen is niet altijd makkelijk maar wel het belangrijkste.
Liefs Chantal
Recente reacties